فاصله مون که چند سال نوری
این ستاره که بود مرده
حالا چند سال بعد که میفهمی...
پ.ن: هر پستی پس پس ذهنم یه مخاطبی داره! این یکی اصلا
درد دل: دلم نمی خواد ادای پستای عجیب غریب غیر قابل فهم در بیارم اما اینه حسم
فکر می کنم اعتماد به نفسم برای استفاده از کلمات بیشتر رو از دست دادم.
انگار یه چیز مبهم میتونه یه سایه ای از طرحی که تو ذهنته باشه اما وقتی می خوای بری تو جزئیات و شفاف کردنش می بینی که نمی تونی و خرابترش می کنی
من هیچ من نگاه...
از اوناس که ته دل آدمو قلقلک میده
حیف اون ستاره که بود...