بچه که بودم وقتی شنیدم "پدر فلانی روحانیه" در لحظه شروع کردم به تصور یک آدم نورانی با لباس و ریش سفید، توی یک باغ پر از گل، که مثلا با یک فاصله ای از زمین راه میره و از دیوار هم رد میشه... و تا مدتها با همین تصور از "روحانی بودن" زندگی می کردم و آرزو داشتم بابای فلانی رو یکبار ببینم. کسی نیاز ندیده بود برای یک بچه توضیح بده این کلمه یعنی چی. منم نیازی ندیده بودم بپرسم. کلا فکر میکنم بچه سوال نکنی بودم. مثل همین الان که وقتی یک چیزی رو نمیفهمم، نمیپرسم. خلاصه که خودم فکر کرده بودم روحانی بودن باید یک ربطی به روح و بهشت داشته باشه. یادم نمیاد که معنای واقعیش رو کی فهمیدم، اما الآنم فکر میکنم معنی واقعیش همون بود که خودم فکر میکردم.