نمی دانم یادت هست یا نه، یک زمانی به تو گفته بودم، توی خانواده ما هرکی یکجوری دیوانه است. همه دیوانه اند. بعدها پیش خودم ازین جمله پشیمان شده بودم. یاد ندارم که چی شده بود به این نتیجه رسیده بودم، و جدا از اساس این نتیجه گیری، مطرح کردنش جلوی یک آدم دیگر- از زبان منی که معمولا جنبه های گل و بلبل خانوادم را فقط مطرح می کنم- برای من جای سرزنش داشت.
احتمالا موقع نقل این جمله حالی مثل حال الآنم را داشته ام.
حالا شاید دیوانه کلمه ی گنده ای باشد، که مثلا برگردید بگویید راقم این سطور دیوانه است با این نتیجه گیریهایش. اما الآن با زبانی تلطیف شده می گویم "همه بیمار هستند" و این همه فراتر از اعضای خانواده منست. همه یعنی همه -حتی شما دوست عزیز، حتی بنده دوست عزیز-. یعنی همه آدمهای جامعه بیمار هستند. و اولین و بنیادی ترین بیماریشان، بیمار پنداشتن دیگران است.
همه بیمار روانی ان.
اون کسی که فکر می کنه سالمه، دوبار بیماره. اولا بیماره و دوما فکر می کنه بیمار نیست.
و اون کسی هم که واقعا سالمه بازم بیماره. چرا؟ چون توی جامعه ای که همه بیمارن، سالم بودن، خودش یه نوع بیماریه:/
خودمم نفهمیدم چی شد.
همه.. همه بیمار روانی اند
خودم فهمیدم چی شد. خوب گفتی