مرگ

آنروز که خانوم سین سرکلاس گفته بود آدمها در مراسم ترحیم برای خودشان است که گریه می کنند، حسابی کفری شده بودم. می گفت آدمها توی مراسم ترحیم یادشان میفتد که آنها هم رفتنی هستند و یک دل سیر برای مرگ خودشان اشک می ریزند. آنروز دختر بچه ای که من بود تازه عمویش مرده و سر خاک عمویش یک دریا گریه کرده بود. و هرچه سر کلاس با خودش کلنجار رفت، نمی توانست حتی یک قطره از آن دریا را برای خودش بردارد. همه را برای عمویش گریه کرده بود، همه را. نهایت چند قطره از دریا را هم برای پدرش که برای اولین بار اینطوری اشکش را میدید.
چهار سال بعد هم در مراسم خاکسپاری خانم سین، فقط برای خانم سین گریه کردم. همیشه فکر می کردم آدمها در مراسم خاکسپاریشان بالای سر قبر خودشان حاضر و ناظرند و همه را می بینند و فکر همه را می خوانند. پیش خودم می گفتم "می بینی خانم سین؟ می بینی که من فقط حالا برای تو اشک می ریزم؟ می بینی که این همه بچه های مدرسه برای تو گریه می کنند، نه برای مرگ خودشان. می بینی که اشتباه می کردی؟"
اما حالا دارم فکر می کنم خانم سین درست می گفت. خانم سین چیزهایی می گفت که برای شنیدنش هنوز خیلی بچه بودیم. حرفهایی میزد که حالا امشب بعد از یازده سال باید معنی آن را بفهمم.
امشب مامان تلفن را با حال پریشان قطع کرد و گفت "آقای ر فوت کرده!". همه دنبال جواب این سوال بودیم که چرا؟ چطوری؟ آقای ر که سنی نداشت. آقای ر که مریض احوال نبود. احتمالا می خواستیم بشنویم که مثلا آقای ر تصادف کرده .. چون اصلا با معادلات زندگی ما جور در نمی آید که یک نفر همینطوری که روی مبل راحتی کنترل بدست جلوی تلویزیون نشسته بمیرد و تمام. یا مثل آقای ر یک شب زمستانی وقتی مهمان دخترش است، یک لیوان آب بخواهد و آبش را که خورد بمیرد.

بله آقای ر آبش را خورده و مرده بود، و ما در مراسم ترحیم او برای خودمان که روزی ممکن است وقتی پرده اتاقمان را کنار میزنیم و می گوییم "چه هوای خوبی!" بمیریم گریه خواهیم کرد. خانم سین درست می گفت "آدم بزرگها" در مراسم ترحیم برای مرگ خودشان گریه می کنند.