احتمالا زیبا نیستم

یادم نمیاد از کی، اما از یکی شنیدم فاصله نرمال دوتا چشم آدمها به اندازه ی یک چشم_. کسایی که فاصله چشمهاشون از اندازه یک چشم یکم بیشتر باشه، زیبا و کسایی که فاصله چشمهاشون کمتر باشه باهوش به نظر میرسند. ازقضا منم توی این دسته دوم جا میگیرم و فاصله چشمهام کمه. ابتدای امر مقادیری ته دل خودم از این "باهوش به نظر رسیدن" خر کیف شدم، اما بررسی های میدانی و تفکرات بیشترم در این حوزه پاک نا امیدم کرده.

خیلی وقتا پیش میاد که همینطوری رندم یکی رو مثلا توی مترو میبینم، پیش خودم میگم چقدر خوشگله. دقت که می کنم میبینم توی دسته ی اول قرار میگیره و فاصله چشمهاش یک کوچولو زیاده. اما تاحالا نشده یکی رو ببینم و فکر کنم "اَ چقدر باهوشه!" حالا گیریم که اصلا اینطوریم بود. یعنی یکی مثلا قیافه من رو دید و پیش خودش گفت که "چقدر باهوش به نظر میرسه!!!"، سوال من از شما اینه، آیا زیبا به نظر رسیدن و باهوش به نظر رسیدن از ارزش یکسانی برخوردارند و هردو تمجید محسوب میشن؟ معلومه که نه. کسی که زیبا به نظر میرسه زیباست. اما کسی که باهوش به نظر میرسه لزوما باهوش نیست و اساسا باهوش بودن بر خلاف زیبا بودن یک مقوله نظری نیست (!) و به "به نظر رسیدن" کاری نداره.

خلاصه اینکه من گزاره ابتدائی رو که یادم نمیاد کجا شنیدم، اینطور اصلاح میکنم و خودم را با این واقعیت تلخ تنها میگذارم:

"کسانی که فاصله دو چشمشان از اندازه یک چشم بیشتر است زیبا هستند و کسانی که فاصله دو چشمشان از اندازه یک چشم کمتر است، زیبا نیستند و میتوانند با احتمال باهوش بودن خودشان -که برای هرکسی وجود دارد- سرگرم باشند."

+اینجا را خواندم و گفتم "خوب شد مرد نیستم" :دی